Pocałunek szpiega | Erin Beaty

listopada 25, 2018

Pocałunek szpiega | Erin Beaty

Minął prawie rok, odkąd Sage Fowler opuściła swoją pozycję jako swatka, by pracować jako wychowawczyni królewskich dzieci. Ona i kapitan Alex Quinn są szczęśliwie zaręczeni. Spędzili większość ostatnich dziewięciu miesięcy w rozłące, Sage w stolicy, a Alex w armii, i wreszcie mają chwilę dla siebie. Ale kiedy jej ukochany zostaje wezwany, by potajemnie kierować treningiem specjalnej jednostki, Sage nie może oprzeć się tajemnicy i chce się zaangażować. Nadchodzi wojna. Gdy Sage i Alex zostają rozdzieleni podczas bitwy, Sage musi rozpocząć własną podróż, jednocześnie uświadamiając sobie, że być może nigdy więcej się nie zobaczą.

Jesteś tak bardzo zajęta udowadnianiem wszystkim swojej wartości, że nie zauważasz nawet, że on jest jedynym człowiekiem, któremu nie musisz niczego udowadniać.

Kto z Was jest tu ze mną dłużej, wie, że pierwsze część bardzo mi się podobała. Jej recenzję znajdziecie TUTAJ. W drugim tomie tej cudownej trylogii, znaczna część książki dotyczy kwestii relacji Sage i Alexa, którzy zastanawiają się, czy i jak ich związek będzie działał na wyższym poziomie i w nowych okolicznościach. Alex jest całkowicie przeciwny obecności Sage, podczas niebezpiecznej podróży armii, która w dodatku ma własne motywacje, by im towarzyszyć. Niewypowiedziane sekrety wiszą w powietrzu, a ona stara się je wszystkie rozgryźć. Więc ich konwersja przechodzi z "rób, co mówię" w "nie, nie możesz mnie zmusić". Szczerze mówiąc, uznałam to za urocze. Ich miłość i troska jest widoczna jak na dłoni. Niestety naszych bohaterów dzielą tajemnice, których nie mogą sobie zdradzić, więc komunikacja między nimi jest znacznie utrudniona.

Nie są one jednak żadnym sekretem dla czytelników. Autorka już na samym początku wyciąga kawę na ławę i każe naszym bohaterom trochę się pomęczyć, ukrywając przed sobą nawzajem kilka "szczegółów", a my to obserwujemy, przygryzając popcorn. Początek skupia się na funkcjonowaniu królestwa po wydarzeniach pierwszej części, a także ich konsekwencjach psychicznych, które szczególnie odbiły się na Alexie. Było mi go bardzo szkoda, autorka zrzuciła na jego barki wielki ciężar w tej książce, ale on wcale się nie skarżył. Z kolei Sage po raz kolejny ma okazję popisać się swoją niezwykłą spostrzegawczością szpiega i robi to już od pierwszych stron. Obie postacie są niesamowicie silne i podziwiam je za to. Warto też, rzecz jasna, przypomnieć o Casseck'u, jednej z najlepszych postaci drugoplanowych, jakie zostały kiedykolwiek stworzone! Jeśli jeszcze nie czytaliście serii, polecam, pokochacie go! Jedną z ważniejszych ról pełni również Nicholas, młody następca tronu Demory, który przechodzi ogromny rozwój wraz z postępem fabuły.

Akcja w drugiej połowie nabiera zupełnie nowego charakteru. Dosłownie wgniata w fotel. Pisarka zaskakuje i łamie serca, serwuje ogromny szok po spokojnym i przewidywalnym początku. Zasmuca, wywołuje łzy, budzi gniew i zostawia z tysiącem znaków zapytania, po czym obraca akcję jeszcze o sto osiemdziesiąt stopni, zanim dociera do ostatniej strony. Dynamiczna i zaskakująca fabuła czyni tę książkę pod pewnymi względami jeszcze lepszą od pierwszej. Jednak do "Pocałunku Zdrajcy" żywię szczególne uczucia, może przez wzgląd na liczne niedopowiedzenia, które tworzą świetny element zaskoczenia w pewnym momencie, natomiast tutaj wszystko narasta. Ilość intryg jest niewiarygodna, podobnie jak zwroty akcji i sposób, w jaki została poprowadzona fabuła. Sama polityka Demory i jej sąsiadów była realistyczna i interesująca, a to wielki sukces, bo na ogół takie motywy w książkach mnie nużą i staram się je omijać. Końcówka choć bardzo mi się podobała, nieco mnie zdezorientowała. Zupełnie nie wiem, czego się spodziewać w kontynuacji. A więc wyrażam swe uwielbienie i zachęcam Was do sięgnięcia, przy czym niecierpliwie stukam stopą o podłogę, nie mogąc się doczekać ostatniej części!

Wszystko wydaje się zabawne, kiedy uda ci się oszukać śmierć.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Jaguar.

Read more »

Dotyk ciemności | CJ Roberts // o serii The Dark Duet

listopada 19, 2018

Dotyk ciemności | CJ Roberts // o serii The Dark Duet

Caleb po traumatycznych przeżyciach z przeszłości, za cel obiera sobie zemstę na człowieku, który pozbawił go możliwości odczuwania. Olivia zostaje jego nowym obiektem zainteresowania. Dziewczynie wydaje się, że jest bohaterem, który ratuje ją przed nieznajomym na ulicy, ale gdy zostaje uprowadzona, nie mija wiele czasu, aż uświadamia sobie, że będzie on jej oprawcą. Mężczyzna jest treserem, a Livvie ma zostać jego nową niewolnicą. Wykorzystywana, przetrzymywana w ciemnych pomieszczeniach, ma być tylko środkiem do celu. Oboje jednak znajdują w sobie nawzajem ukojenie, którego się nie spodziewali. Problemem jest jednak to, że Olivia jest narzędziem, które ma pomóc Calebowi w zamknięciu przeszłości, nie może więc jej przy sobie zatrzymać.

Ludzie często popełniali ten błąd. Wierzyli, że gdy świeci słońce, są bezpieczniejsi, bo potwory wychodzą tylko nocą. Jednak bezpieczeństwo – jak światło – to tylko fasada. Pod spodem cały świat skąpany jest w mroku.

Jeśli chcecie przeczytać książkę, która zabierze Was na emocjonalną przejażdżkę kolejką górską, a jednocześnie zszokuje i rozbudzi wszystkie zmysły, to dobrze trafiliście. W "Dotyku ciemności", CJ Roberts daje nam spojrzenie na świat niewolników, ich trenerów, bólu i przyjemności. Świat pozbawiony miłości i miłosierdzia; świat zdrajców i zemsty, gdzie tylko nieustraszeni i potężni mają szansę na przetrwanie. Jest to nietypowa historia, z pewnością sami się tego domyślacie, biorąc pod uwagę temat książki. Treść jest kontrowersyjna, nieco przerażająca, może chwilami niesmaczna. Książki takie jak te budzą we mnie skrajne emocje i zawsze jestem zmieszana, gdy mam je ocenić, gdyż są realne, poruszają problem, o którym warto mówić, ale przy tym autorki często ponosi fantazja, wciskają miłość lub odwagę tam, gdzie prawdopodobnie nie powinno jej być. Pod pewnymi względami więc są fajne i interesujące, a pod innymi mam ochotę rzucić książką i ją podeptać, żeby nie zacząć krzyczeć. No, ale w końcu dobra książka to taka, która wzbudza emocje, czyż nie?

Livvie zawsze chciała, aby matka ją kochała. Marzyła również o przystojnym aniele, który uratował ją przed złym prześladowcą na ulicy oraz o parze kochających ramion, które by ją przytrzymały. Ostatecznie staje się ich ofiarą. Ale taką ofiarą, która będzie walczy nawet długo po tym, kiedy czytelnikowi wydaje się, że jest załamana i zmiażdżona, absolutnie uległa. Postać Livvie jest jak powiew świeżego powietrza. Tak często postacie kobiece są przedstawiane jako potrzebujące i słabe, a tutaj było dokładnie odwrotnie. Pomimo straszliwych tortur fizycznych i emocjonalnych, które poniosła, pozostała silna, odważna i dojrzała ponad swoje lata. Jednak w tym wszystkim odniosłam wrażenie, że jej zachowanie było nierealne, naciągane, zupełnie nieadekwatne do sytuacji. Została porwana, a jednak reagowała, jakby tylko weszła w złą uliczkę, a jej droga do domu miała się wydłużyć o pół godziny, ponadto strzelała fochy, choć przecież stała się niewolnicą. Nie potrafię się jednak postawić się w jej sytuacji, nie wiem, co bym zrobiła na jej miejscu, więc trudno jest mi się wypowiadać na ten temat. Natomiast Caleb, blondwłosy, wyglądający niczym anioł, będący jednak diabłem we własnej osobie, mężczyzna, nie jest zaznajomiony, ani nawet nie rozumie, czym jest miłość. Sam będąc ofiarą okoliczności, wybrał władzę, zemstę i niemożliwy dług wobec przyjaciela, jako ucieczkę przed przeszłością. Ale czy kiedykolwiek można całkowicie przed nią uciec? Czy miłość, jedyna rzecz, której on nie zna ani nie rozumie, nie sprawi, że znowu stanie się ofiarą? Oto, co musimy odkryć wspólnie z bohaterami.

CJ Roberts pozwala swoim postaciom dorastać wraz z historią; rozwija, a także odkrywa głębi ich osobowości, ukryte pod warstwami bólu i rozczarowania. Gdy opowieść przeplata się z trzecioosobowym punktem widzenia Caleba i pierwszoosobowym punktem Livvie, czytelnik bardzo dokładnie przygląda się prawdziwym myślom i uczuciom obydwojga. Ten wysoce efektywny styl pisania ma na celu przybliżyć czytelnikowi historię, czyniąc ją naprawdę niezapomnianym pod pewnymi względami, emocjonalnym przeżyciem. Historia jest napisana z intensywnością, która pozostawia czytelnika odrętwiałym; bojącym się okrucieństwa trenera, płacząc prosto z serca dla Livvie... i tak, czasami nawet dla Caleba. Ekstremalna zdrada odgrywa kluczową rolę w tej książce.

...potwory się nie rodzą, potwory ktoś stwarza.

Nawet nie myślcie o przysiadaniu do czytania bez posiadania kontynuacji. "Zapach ciemności" jest przemyślany i o wiele bardziej porażający, mroczny, okrutny i bezwstydny. Tak naprawdę można odnieść wrażenie, że w drugiej części wszystko dopiero się zaczyna. Poziom akcji i emocji wzrasta, miłość miesza się z zemstą, a przemoc z pożądaniem i dopiero tam można mówić o złu i dobru w wielkiej dawce. I cóż, natężenie emocji sprawia również, że czytelnik dużo myśli i zadaje pytania. A najważniejsze z nich, które sprawia, że naprawdę nie mogę całkowicie oddać się lekturze to myśl, którą próbuje nam przekazać autorka. Że nikt (czyt. Caleb) nie rodzi się złym człowiekiem. Życie nas takimi czyni, no, ale jest też jakieś "ale". Czy aby na pewno powinno się zwalać winę za czyny na oprawców? Czy nie powinno się mimo wszystko ponosić jakiejś odpowiedzialności? Mimo całej smutnej prawdy, jaką poznajemy z czasem na temat męskiego bohatera, nie daje mi spokoju kwestia jego zachowania i utwierdzenia w przekonaniu, że ma jakieś usprawiedliwienie. Trzecia część poprowadzona jest w perspektywie Caleba, co jest fajnym zabiegiem. Pozwala nam wejść do jego głowy i zobaczyć cały proces zmian w jego myśleniu i odczuwaniu emocji. To ciekawe podsumowanie trylogii, bez większych wrażeń, ale nie tracące na charakterze, na które zasłużyli fani serii po trudach, z jakimi musieli zmierzyć się bohaterowie w poprzednich tomach.

Naprawdę podziwiam autorkę za utrzymywanie poziomu intensywności emocji i napięcia w całej serii. Jej wgląd w ludzkie słabości i surowe emocje jest zadziwiający. Jednak pomimo całego tego horroru i okrucieństwa, w opowieści kryje się kilka pięknych i wzruszających chwil. Ponieważ historia ta zajmuje się tematem niewolników, porwania w bardzo realistyczny sposób, istnieją sceny i tematyka o ciężkim okrucieństwie, dewiacyjne praktyki seksualne i przemoc, które realistyczne, mogą urazić wrażliwych czytelników. Przy tym wszystkim można czasami zauważyć, że autorkę ponosi wyobraźnia, ale mimo wszystko dobrze wspominam lekturę i polecam fanom kontrowersyjnych tematów.

Zakochany zabójca, to ktoś wyjątkowo niebezpieczny.

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona. 

Read more »

Okrutny książę | Holly Black

listopada 11, 2018

Okrutny książę | Holly Black

Rodzice Jude zostali zamordowani, gdy ta była jeszcze dzieckiem. Wraz ze swoją bliźniaczką oraz starszą siostrą elfką musiała zamieszkać w Elysium, świecie nieśmiertelnych, pięknych i drapieżnych istot pod dachem mordercy, który stał się ich jedyną rodziną. Życie bliźniaczek jest tym trudniejsze, że są śmiertelniczkami, zwracają uwagę i budzą pogardę wśród elfów. Najgorszy z nich jest jednak najmłodszy z książąt cudownej krainy, Cardan, najpiękniejszy, najbardziej nieodpowiedzialny i najnikczemniejszy ze wszystkich istot, jakie poznała Jude. Na każdym kroku próbuje jej udowodnić jej własną bezsilność. Dziewczyna nie chce dłużej się tak czuć, zamierza zostać rycerzem i zyskać władzę. Jednak nagle jej losy niebezpiecznie się odmieniają, Jude pozna swoje nowe oblicze, a niespodziewana zbrodnia pomoże jej zrozumieć, że nawet ci, po których najmniej się tego spodziewała, mogą ukrywać przed nią istotną prawdę. Być może losy wielu istnień zależeć będą od bystrej śmiertelniczki.

"Jego nienawidzę bardziej niż pozostałych. Nienawidzę go tak strasznie, że czasem, gdy na niego patrzę, zapiera mi dech."

"Okrutny książę" jest pierwszym tomem trylogii i z pewnością nie ostatnim, po który sięgnę, mimo że książka, nad którą wszyscy wzdychali, mnie nieco rozczarowała. Historia jest z całą pewnością baśniowa i cudownie magiczna, błyszczy i zaskakuje na każdym kroku. Jest brutalna, pełna intryg, pewnie pod wieloma względami można ją porównać do "Dworu cierni i róż". Piękne suknie, wymyślne fryzury, jeszcze bardziej niesamowita kraina, krwawe walki, mroczne tajemnice i silna, niezłomna bohaterka. Niemniej jednak akcja pozostawia wiele do życzenia. Pierwsze kilkanaście rozdziałów strasznie mnie wymęczyło, dopiero później zrobiło się ciekawiej. W moim odczuciu jednak na uwagę zasługuje około ostatnich stu stron. Stąd mam nadzieję, że w drugiej części Black postanowi od razu postawić na istotne fakty.

Jude poznajemy jako niezwykłą nastolatkę, silną, wyszkoloną do walki, spostrzegawczą, inteligentną i charakterną. Jej ambicje przekraczają marzenia o miłości czy pieniądzach, a sięgają własnych sukcesów i pragnienia wolności, o którą walczy za wszelką cenę. W skrócie: nie daje sobie w kaszę dmuchać, jest twarda, a jednocześnie na tyle wrażliwa, by dbać o rodzinę, choćby własnym kosztem. To niestety zwiodło ją nieraz na manowce. Jak to się mówi... dasz palec, a wezmą całą rękę. Nie wszyscy na szczęście! Jest wiele postaci drugoplanowych, o których warto wspomnieć. Jedną z nich jest Vivi, starsza siostra Jude, na którą przez większość czasu nie zwracałam szczególnej uwagi, a szkoda, więc ostrzegam Was byście nie obudzili się zbyt późno, jak ja. Równie interesujący jest Cardan. Początkowo autorka dawkuje nam jego obecność, stopniowo nas z nim zapoznając i udowadniając, że mimo iż jest ukazywany w negatywnym świetle, to tak do końca wszystkiego o nim nie wiemy. Pierwsze sto stron bardzo mi się ciągnęło, autorka skupiła się jedynie na pokazywaniu jego potyczek z Jude i jej bliźniaczką, poniżania i innych dziecinnych gierek, które nie wprowadzają nic do fabuły. Nim jednak dotarłam do ostatniej strony, zaczęłam mieć mieszane uczucia względem niego, więc trudno mi jednoznacznie stwierdzić, czy można go nazwać czarnym charakterem. Jedno jest pewne, jestem wielką fanką tych dwóch wnikliwych umysłów - Cardana i Jude!

Wszyscy bohaterowie, których stworzyła Holly Black są wyraziści i autentyczni, a każdy różny i wyjątkowy na swój sposób, dzięki czemu fabuła nabiera ostrości. Wątek miłosny nie odgrywa jakiejś wielkiej roli w całej historii, jest dość przewidywalny i zostaje jedynie delikatnie zakreślony, więc nie ma tu mowy o romansie. Tym, co może się spodobać są sekrety, zwroty akcji i dynamiczność zawarta w drugiej połowie książki, w której dzieje się bardzo dużo. Losy śmiertelniczki oraz pozostałych elfów śledziłam z zapartym tchem. Byłam zaintrygowana, jak pisarka rozwiąże problem, żałowałam tylko, że wszystko rozkręciło się tak późno. Fabuła była przemyślana, nie zabrakło spisków, walk o władzę, wpływów, czarodziejskich zaklęć. W Elysium wszystko, co jest piękne na zewnątrz, jest brzydkie w środku, to właśnie musicie poznać. Z uwagi na to, że ostatnie rozdziały obudziły we mnie ciekawość, a bohaterowie zdobyli moją sympatię, będę wyczekiwać premiery "The Wicked King".

"Jeśli nie mogę być od nich lepsza, będę od nich dużo gorsza."

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Jaguar.

Read more »

Roziskrzone noce | Beatrix Gurian

listopada 08, 2018

Roziskrzone noce | Beatrix Gurian

Phila zmuszona jest przeprowadzić się do Danii wraz ze swoim młodszym bratem, kiedy jej matka ponownie wychodzi za mąż. Kończy na pustkowiu, w starym zamku, gdzie panuje baśniowy przepych i poczucie, że stare mury skrywają jakieś tajemnice. Na Philę czeka nie tylko nowy dom, ale także nowe rodzeństwo, duńskie mity, historia rodzinna pełna zagadek i... miłość. Dziewczyna po raz pierwszy spotyka Nielsa na klifie, gdy ten przybywa jej z pomocą, niczym anioł stróż. Niedługo jednak potem okazuje się, że jest on tylko kolejną zagadką do rozgryzienia, bo chłopak najwyraźniej jest niezrównoważoną, czarną owcą rodziny i tak jak pozostali, nie mówi jej całej prawdy. Natychmiast po przybyciu do zamku dziewczyna zdaje sobie sprawę, że niektóre rzeczy są tutaj bardzo dziwne. Nikt chyba tego nie zauważa, oprócz niej. Czy to pałac skrywa sekrety, czy może ona cierpi na halucynacje?

"Nie bój się - wyszeptała i w tym momencie zdała sobie sprawę, że tylko ona się tu boi, a on w ogóle nie wie, czym jest strach."

"Roziskrzone noce" to książka niemieckiej autorki i przyznam szczerze, że byłam do niej nastawiona pozytywnie. Niejedna pisarka z tamtych stron zaskoczyła mnie swoją twórczością, jak np. Kerstin Gier i jej Trylogia Czasu lub Carina Bartsch ze swoją dylogią "Lato koloru wiśni". Nie wiedziałam, czego od niej oczekiwać, ale na pewno spodziewałam się czegoś na kształt mieszanki popularnych "Rywalek" i świetnego "Pocałunku zdrajcy". Książka nie przypomina żadnej z nich, niemniej jednak pod wieloma względami kojarzyła mi się z "Nieskończonymi światami Jane". Co takiego mają ze sobą wspólnego? A no to, że obie autorki czasami tak ponosi wyobraźnia, że to co przedstawiają bywa nie do pojęcia. Utrzymany klimat tajemnicy, baśniowości i jakby magii, jest mocno specyficzny i na pewno nie każdemu się on spodoba.  Ja jednak byłam zadowolona z lektury i dałam się pochłonąć tajemniczej aurze pałacu. Należy oddać pani Gurian, że stworzyła bajkową wręcz atmosferę, dzięki pięknym sukniom i balom oraz skomplikowanej miłości rodzącej się w murach zamku, czyli moim ulubionym elementom historii.

Główna bohaterka, Phila, od samego początku okazuje się być bardzo inteligentna i autentyczna, nie boi się mówić głośno o tym, co myśli, ma swoją własną osobliwość i  fantastyczny zmysł węchu. To czyni ją wyjątkową i pomaga jej w wielu sytuacjach. Do tego można odnieść wrażenie, iż zawsze stara się być o krok do przodu. Ponadto jest jedyną narratorką historii, mimo że utrzymana jest ona w trzeciej osobie, co sprawia, że czytelnik kwestionuje jej postać, musi rozważyć, czy powinien jej wierzyć, czy też rozumieć dziwne wypadki jako jej halucynacje. Jej potencjalne zainteresowanie miłosne, czyli Niels również jej zagadką od początku, i był by nią nawet bez tajemniczego prologu, bo autorka jasno sygnalizuje nam, że jest niezwykły i będziemy go poznawać stopniowo. Zamek zamieszkuje wiele podejrzanych postaci i każda z nich wydaje się mieć swoje za uszami. Prawie do ostatniej strony tak właściwie nie wiemy, kto jest dobry, a kto zły.

W trakcie akcji omawiane są także duńskie mity i "mityczne stworzenia". Na początku zostają one wyjaśnione bardziej szczegółowo, niestety podczas lektury czasami byłam nieco zdezorientowana. Po skończonej lekturze miałam jeszcze kilka pytań i czułam, że pozostaje wiele niejasności bez odpowiedzi, ale zakończenie mnie usatysfakcjonowało. Bardzo podobał mi się styl pisania autorki, od pierwszej strony zanurzyłam się w tej historii, nawet jeśli zdarzały się "momenty wynurzeń", jak ja to nazywam. W książce są elementy, które pisarka buduje stopniowo, jak i te, które rozwijają się bardzo szybko. Niejednokrotnie dałam się zaskoczyć, a także wciągnąć tak, że nic by mnie od niej nie oderwało. Urok tej książki zmienia się wraz z upływem czasu i początkowy klimat umyka gdzieś później pomiędzy niestworzonymi rzeczami i tajemnicami, które nasza bohaterka musi rozwiązać. Ostatecznie mogę powiedzieć, że jestem zadowolona z lektury. Polecam, jeśli intrygują Was specyficzne klimaty i niecodzienne zagadki skryte w murach pałacowych.

"Wśród porywistego wiatru, gdy dookoła nich znajdowały się piasek, morze i niebo, on był wreszcie tak blisko niej, jak to możliwe, a zarazem dużo dalej niż kiedykolwiek."

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Jaguar.

Read more »

Bez złudzeń | Mia Sheridan

listopada 05, 2018

Bez złudzeń | Mia Sheridan

Zarówno Gabe, jak i Crystal mają za sobą trudną przeszłość. Życie Crystal nie było usłane różami, nigdy nie miała prawdziwej rodziny, która pokazałby jej jak kochać, doznawała tylko krzywd ze strony napotkanych osób. Nawet teraz jest pozostawiona sama sobie. Żeby mieć się z czego utrzymać, zarabia jako striptizerka w klubie nocnym. To tam po raz pierwszy zauważa ją Gabriel Dalton. Piękny mężczyzna widzi w niej coś wyjątkowego i postanawia właśnie ją poprosić o pomoc. Wydarzenia z dzieciństwa Gabe'a to najmroczniejszy czas w jego życiu, ale jest zdeterminowany, by poradzić sobie z traumą. Idąc do Platinum Pearl nie spodziewa się znaleźć miłości, nie uważa tego nawet za do końca dobry pomysł. Crystal nie jest w stanie przeoczyć dobra i życzliwości bijących z oczu Gabriela, więc po długim czasie wahania decyduje się mu pomóc. Sama jednak okazuje się być osobą, która potrzebuje jego pomocy nawet bardziej.

"Potrzebował kogoś ciepłego i troskliwego, kto by się nim zajął. Posklejałby te porozbijane części, patrzyłby mu w oczy i stał się dla niego ukojeniem. Tymczasem nie byłabym w stanie nawet siebie poskładać do kupy, bo rozleciałam się na kawałki zbyt dawno temu."

"Bez złudzeń" to pozycja, którą trudno mi jednoznacznie ocenić. Początkowo czytając, odniosłam wrażenie, jakbym wcale nie czytała książki napisanej przez Mię Sheridan. Brakowało mi emocji i wyrazistości w bohaterach, a do tego akcji, bo szczerze mówiąc, niewiele się działo. Około setnej strony zaczęłam się jednak wciągać coraz bardziej, aż wystrzeliłam z procy, by dotrzeć do ostatniej strony, niezwykle ucieszona pięknym zakończeniem jeszcze piękniejszej historii. Opowieść Crystal i Gabe'a to niezwykła opowieść o miłości, jej leczniczej sile, ale przede wszystkim sile nas samych, by podnosić się z kolan, gdy upadamy i znajdować promyczek słońca w największej ciemności. Choć pozycja ta, w moim odczuciu, nie należy do najlepszych autorki, to cieszę się, że miałam okazję ją poznać.

Crystal jest jedynie imieniem scenicznym głównej bohaterki. Mówi nam ono o tym, jak widzą ją inni, nie o tym, kim, ani jaka jest. A jest to kobieta ledwo wiążąca koniec z końcem i godząca się na każde zło w swoim życiu, uważając, że zasłużyła na wszystko, co jej się przydarza. Jest to wynikiem jej dotychczasowych doświadczeń i faktu, że nigdy nie miała wzorca, kogoś kto nauczyłby ją, że należy walczyć o siebie, pozwolić sobie być szczęśliwą i przestać się ukrywać za maską obojętności. I tą osobą jest Gabriel, który jest jej własnym aniołem stróżem. Od momentu, gdy ich drogi się przecinają, życia ich obojga diametralnie się zmieniają. Gabe okazuje się być niezwykle szczerym, hojnym, serdecznym, a przede wszystkim zaskakująco pozytywnym i pełnym nadziei mężczyzną, biorąc pod uwagę wszystko, co przeszedł i co zostało mu odebrane. Odniosłam też wrażenie, że był dość naiwny, może trochę wyidealizowany. Nieco naciągane wydawało mi się, że tak łatwo pogodził się z tym, co mu się przydarzyło. Równie nierealny wydał mi się fakt, że Gabe niezwykle przywiązał się do Crystal i przyjął ją pod swój dach po kilku spotkaniach, gdy była dla niego wciąż obcą osobą. Niemniej jednak tym dwoje zdecydowanie pisane było być razem, mimo długiej i krętej wędrówki, którą musieli przebyć nim zaznali odrobiny wspólnego szczęścia.

Najbardziej w książce podobało mi się to, jak Mia Sheridan ukazała proces leczenia ran i godzenia z przeszłością. Przedstawiła miłość jako katalizator i źródło siły do tego, by ruszyć do przodu, a nie lekarstwo na całe zło. Pokazała, że nasze blizny na duszy to coś, co tylko my sami możemy wyleczyć, zamiast polegać na innych, aż nie będziemy wiedzieli, kim jesteśmy. Że miłość nie sprawia, że problemy znikają, choć istotnie pomaga i staje się słońcem w deszczowe dni.

Historia Crystal i Gabriela to jedna z tych, które rozwijają się dość wolno, nawet jeśli miłość pojawia się w miarę wcześnie. Bowiem granice, które muszą przekroczyć, by się do siebie zbliżyć, zarówno te psychiczne, jak i fizyczne, które są ważnym wątkiem w książce, to kolejne z przeciwności, które muszą nauczyć się omijać. "Bez złudzeń", czyli takie jakim było życie bohaterów, to opowieść nie tyle o miłości czy jej leczniczej sile, ale także o poszukiwaniu siebie, uczeniu się na błędach, odwadze, bólu, strachu i nadziei. Niezbyt zaskakująca, dość przewidywalna, ale piękna w prostocie, wywołująca uśmiech na twarzy i fascynująca do obserwowania, jak bohaterzy oddają sobie swoje serca i kochają się nawzajem miłością dojrzałą i czystą, mimo blizn.

"Owszem, pragnąłem, aby jej rany się zabliźniły, i miałem nadzieję stać się częścią tego procesu. Jednak nikt z nas nie jest w stanie uleczyć innego człowieka. Reformować możemy wyłącznie samych siebie."

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Edipresse.

Read more »