PRZEDPREMIEROWO: Zapomnij o mnie | K.N. Haner

sierpnia 29, 2018

PRZEDPREMIEROWO: Zapomnij o mnie | K.N. Haner

Marshall wyprowadza się do Nowego Jorku, chcąc rozpocząć nowe życie i zostawić przeszłość za sobą. Liczy na to, że zamknie etap mroku i rozpocznie nowy, pełen światła. Pozornie mu się udaje, znajduje pracę, a nawet mieszkanie z dwójką współlokatorów. Szansę na to przekreśla znajomość z piękną lokatorką, Sarą, która uwodzi go od samego początku. Bo jak się okazuje, jej życie to koszmar, a dziewczyna prowadzi grę pełną kłamstw. Im więcej Shall odkrywa, tym bardziej prawdopodobne, że jego demony również się przebudzą.

Czy Marshall zdoła zapomnieć o Sarze nim ta ściągnie go na dno? Jaką rolę w jego życiu odegra Emily, dziewczyna, którą przypadkowo uratował?

"Sara była typem kobiety, od którego każdy facet powinien trzymać się z daleka, a jednocześnie potrzebowała kogoś, kto by ją uratował. Łudziłem się, że tym kimś mogłem być ja."

Zapomnij o mnie jest pierwszą książką z gatunku New Adult od K.N. Haner, więc byłam jej oczywiście bardzo ciekawa. Po świetnych romansach od tej autorki postawiłam poprzeczkę wysoko i chyba dlatego się trochę rozczarowałam. Mam mieszane uczucia, co do tej książki, ponieważ została napisana lepiej niż poprzednie pod względem warsztatu pisarskiego, ale była również o wiele mniej autentyczna i bardziej irytująca pod wieloma względami. Myślę, że spodobałaby mi się bardziej, gdybym przeczytała ją kilka lat wstecz, zanim miałam do czynienia z książkami poruszającymi podobne problemy w bardziej przekonujący sposób. W tej pozycji autorka zarzuciła ich na bohaterów tak wiele, że dziwiłam się, jak zdołała pomieścić to wszystko na kartkach. Do tego stworzyła całkowicie zbędny trójkąt miłosny.

Shall nie jest grzecznym chłopcem, ma mroczną przeszłość i widzimy jego próby zbudowania nowego życia. Jego przemyślenia, rozterki, pytania retoryczne zajmują większość książki, a to sprawia, że odebrałam go jako dość miękkiego i wrażliwego, w przeciwieństwie do tego, co próbował nam sam wmówić. Nie wzbudził we mnie żadnych konkretnych uczuć. Z kolei Sarę, gdybym tylko mogła, wymazałanym z kart tej książki. Owszem, współczułam jej, to ona musiała przechodzić rzeczy, których nie byłam sobie w stanie nawet wyobrazić - autorka jak zwykle zaszokowała czytelnika - ale była postacią całkowicie antypatyczną, i nawet moja empatia nie wystarczyła, by ją polubić. Była samolubna, lekkomyślna, dwulicowa i w dodatku ogromnie denerwująca. Jej zachowanie przywodziło mi na myśl trzynastolatkę i naprawdę nie wiem, co Marshall w niej widział. Ich relacja była czysto cielesna, a to sprawiało, że ich "miłość" wydała mi się mocno naciągana. 

Emily jest postacią, którą nie została nawet wspomniana na okładce, a to jedyna bohaterka w całej książce, do której zapałałam sympatią. Odniosłam wrażenie, że została nieco zidealizowana, dla kontrastu z Sarą, ale nie przeszkadzało mi to. Od momentu jej pojawienia w historii, przestałam się nudzić i wreszcie zaczęłam cieszyć się lekturą. Jednocześnie współczułam jej zakochania się w kimś takim jak Shall. Bez obrazy, ale zasługiwała na kogoś, kto pokocha ją z całego serca i nie będzie oszukiwał. 

To nic nowego, że autorka tworzy książki, które szokują, i z tą nie było inaczej, choć zdołałam się domyślić wielu elementów. Pojawia się tutaj wątek uzależnień, agresji, śmierci, straty, toksycznych związków i zniewolenia. To tylko niewielki fragment tego, co pisarka nam przyszykowała. Podobało mi się, jak rozegrała akcję, poza kilkoma nieracjonalnymi decyzjami bohaterów. Wciąż nie brakowało jej pazura, emocji, dramatów i uniesień, ale myślę, że ten błędny trójkąt zdominował fabułę. A będąc po lekturze wszystkich książek od cudownej Haner, mogę śmiało stwierdzić, że jej męscy bohaterowie po prostu nie potrafią być wierni!

Wbrew pozorom, to jednak nie tylko historia o miłości, ale przede wszystkim o walce o siebie, lepsze jutro, o nadzieję, o smutku, strachu i pielęgnowaniu złości, samotności, bezradności. Bohaterowie muszą nauczyć się walczyć o samych siebie oraz siebie nawzajem, akceptować przeszłość i ruszać dalej, widząc światełko w przyszłości, która się przed nimi rozciąga. To historia o tym, że nie da się komuś pomóc, jeśli ta osoba nie chce przyjąć pomocne dłoni, o rozdartym sercu, nauce kochania i trwania. O drugich szansach, a nawet trzecich, i przeznaczeniu, które zawsze cię odnajdzie. Zapomnij o mnie jest wzruszającą opowieścią, z interesującymi bohaterami drugoplanowymi i podobała mi się mimo kilku niedociągnięć. Pojawiło się nieco błędów językowych, ale widzę ogromny progres autorki w jej twórczości, a ta książka jest o wiele dojrzalsza i głębsza niż pozostałe pozycje. Jak zawsze jednak, obstaję przy swoim, że nic nie przebije Morfika! 

"Zawsze patrz w gwiazdy, one znają właściwą drogę."

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Kobiecemu.

Read more »

Alyssa i czary | A.G. Howard

sierpnia 24, 2018

Alyssa i czary | A.G. Howard

Alyssa jest potomkinią znanej "Alicji w Krainie Czarów". Podobnie jak jej mama i wszystkie inne kobiety z jej rodziny, Alyssa jest przeklęta. Posiada zdolność słyszenia szeptów owadów, roślin oraz innych dziwnych rzeczy, których nie można wytłumaczyć niczym innym niż przekleństwem. Jej babcia zeskoczyła z dachu, bo myślała, że ​​potrafi latać, a jej mama jest w zakładzie psychiatrycznym. Alyssa wierzy, że to tylko kwestia czasu, zanim będzie musiała zmierzyć się z tym samym losem, co one. Jedyne rzeczy, które utrzymują jej przy zdrowych zmysłach, to siła jej ojca, wsparcie i opieka jej najlepszego przyjaciela Jeba oraz jej sztuka. Problem polega na tym, że jej mamie się pogarsza, więc Alyssa decyduje, że jedynym sposobem na uratowanie jej, jest znalezienie Króliczej Nory, pójście do Krainy Czarów i złamanie klątwy, która zniszczyła jej rodzinę.

"Ocean od więzów miłości czerwony - i kolor serc róż jest z niego."

Ta książka jest trudna do oceny. Ogólnie rzecz biorąc, uważam, że pomysły przekraczają nieco wykonanie. Świat Krainy Czarów jest miłym połączeniem oryginalnego źródła i unikalnych zwrotów akcji. Podoba mi się pomysł, że opowieść Carrolla nie jest do końca właściwa, a zmiany, jakich dokonała Howard są pomysłowe i cudownie zakręcone. Fabuła jest interesująca i wciągająca: Alyssa musi naprawić błędy Alicji, aby pozbyć się rodzinnej klątwy. To fajny sposób na dodanie odniesień do oryginału i bardzo podoba mi się ten pomysł.

Niektóre postacie nie zrobiły na mnie większego wrażenia, ale niektóre naprawdę zabłysły, szczególnie wiele z drugoplanowych. W książce pojawia się trójkąt miłosny, za którym tak przy okazji nie przepadam w książkach, ale biorę co dają. Alyssa wzdycha do swojego przyjaciela Jeba, który nie odwzajemnia jej uczuć, a z czasem pojawia się też niejaki Morpheus, przyjaciel z dzieciństwa, którego zachowanie czytelnik kwestionuje na każdym kroku. Nie podbił mojego serca, ale jego motywy ożywają pod koniec i to wiele zmienia w akcji. Wiele razy dałam się zaskoczyć, ale podkreślam, że nie znam oryginału, czyli "Alicji w krainie czarów", której nie czytałam ani nawet nie oglądałam, więc wszystko było dla mnie nowe. Muszę za to przyznać, że zakochałam się w Jebediah'u! 

Miałam mały problem z tempem książki. Odniosłam wrażenie, że dotarcie do Krainy Czarów trwało całe wieki, a gdy tam wreszcie trafiłam, zadania bohaterka wykonywała dość szybko. Koniec z kolei został tak szybko zwinięty, że żałowałam, iż to już koniec. Zasadniczo tempo było wyłączone. Niektóre sceny były zbyt wolne, niektóre zbyt szybkie, ale z opinii innych czytelników wiem, że nie każdemu to przeszkadza. Alicja w Krainie Czarów ma być dezorientująca i myląca, ale w zabawny i kapryśny sposób. I tak było, ale czasem też opisy się ciągnęły, ale może tak mi się wydaje, bo po prostu nie jestem ich fanką.

Na ostatnich kilkudziesięciu stronach książki zaczęłam czerpać całkowitą radość z tej historii i bardzo chciałam wiedzieć, co będzie dalej oraz jak się wszystko potoczy. To bajkowe opowiadanie, które tak naprawdę nie jest powtórką, ale kontynuacją we współczesnym świecie, z dziewczyną na deskorolce, która tworzy abstrakcyjne obrazy i po prostu chce być normalną nastolatką. Ta książka zwiera wiele świetnych elementów i wielki potencjał. Pojawiła się obsada postaci z Krainy Czarów z ciemnym akcentem, a z tego, co się orientuję, niektóre elementy z rzeczywistej historii Lewisa Carrolla zostały odtworzone. Na pewno jestem ciekawa kontynuacji, a książkę polecam wszystkim fanom oryginału, ponieważ Alyssa i czary jest magiczna, ale w tajemniczy i mroczny sposób. 

"Ta sama miłość, tak jaskrawo promieniująca w jego oczach, sięga teraz poprzez wszystkie bariery pomiędzy nami - przydziera się przez czarną wodę i szkło, by przypomnieć mi o jego wierze we mnie... "

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Uroboros.

Read more »

Kulti | Mariana Zapata

sierpnia 22, 2018

Kulti | Mariana Zapata

Niemiec, Reiner "Król" Kulti był idolem i wielką miłością Sal, od kiedy ta skończyła siedem lat i po raz pierwszy zobaczyła go w telewizji. Od tamtego czasu wiele się zmieniło, ale w jednej kwestii nigdy się nie poddała i poszła w jego ślady. Kiedy okazuje się, że Kulti ma zostać trenem jej drużyny, wszyscy są podekscytowani. Napięcie jednak szybko opada, gdy była gwiazda piłki nożnej okazuje się być tylko cieniem pasjonującej osoby, jaką był kiedyś. Obojętny, zimny i trzymający się na uboczu. Dodatkowo od razu podpada Sal i wygląda na to, że nie zostaną przyjaciółmi.

Życie potrafi czasem zaskoczyć, bo zadziwiająco Kulti i Sal nawiązują więź. Ale przyjaźń z nim może położyć się cieniem na jej karierze. Czy mimo to postanowi zaryzykować?

"Ludzie będą cię osądzać niezależnie od tego, co będziesz robić, Sal. Nie słuchaj ich, bo ostatecznie to ty musisz żyć ze swoimi wyborami i z tym, dokąd cię zaprowadzą."

Kulti jest zaskakującym romansem sportowym, który z romansem aż tak wiele nie ma wspólnego, a mimo to jest wciągający od pierwszej strony, aż do ostatniej. Książka skupia się głównie na skomplikowanej relacji Sal i Kultiego, ich powoli rozwijającej się przyjaźni i zaufania oraz jeszcze wolniej rodzącej się miłości na oczach fanów i wrogów. Zbliżeń pomiędzy bohaterami nie ma zbyt wielu i pojawiają się dopiero w ostatnich rozdziałach, co również jest niestandardowe. I choć ja sama zwykle nie lubię, gdy emocje są tak wolno budowane, w tej książce było to całkowicie pożądane wręcz! Dzięki temu historia wydawała się bardziej naturalna i realna. Nie można jej porównać do żadnej już istniejącej, więc jeśli spodziewacie się czegoś podobnego do np. Układu Elle Kennedy, to tego tu nie znajdziecie. Wątek miłosny jest zepchnięty na dalszy plan, ale mimo to nie odczuwa się żadnego braku. Wciąż jest ciekawie i dynamicznie, a sport i treningi, podczas których Kulti potrafi być prawdziwym dupkiem, stoją na pierwszym miejscu.

Sal przedstawia nam historię swojego życia, fascynację młodym Kultim, który popchnął ją do ciężkich treningów, by w końcu mogła stać się świetną piłkarką, którą jest dziś. A także złamanych serc, kiedy to pierwszy raz się ożenił, a także nieczysto znokautował jej brata, który również zawodowo gra w piłkę. Nic więc dziwnego, że od początku jest między nimi nieciekawie. Mimo to Sal stara się zachowywać jak na dorosłą osobę przystało. Podobało mi się to w niej. Była dojrzała, dobra i serdeczna, za co niejednokrotnie jej się dostawało, bo tak to już jest, kiedy ktoś ma serce na dłoni. Ale była też zdeterminowana, za co ją podziwiam, lojalna, szczera i sprawiedliwa. Kultiego nie rozgryzłam aż do końca książki. Prawie nigdy nie okazywał emocji i nie rozumiem, co sprawiło, że stał się takim spokojnym, zdystansowanym człowiekiem, który z czasów przeszedł w zrzędliwego i nachmurzonego. Do jego pierwszego spotkania w cztery oczy z Sal nie doszło tuż na pierwszych stronach. Jest on postacią, która zdecydowanie trzyma się na uboczu, stara nie rzucać w oczy i autorka idealnie to odzwierciedliła. Mówienie traktuje jak czynność, która zajmuje zbyt dużo energii. Oboje pod wieloma względami są swoimi przeciwieństwami i to sprawia, że idealnie się uzupełniają. Nawet różnica wieku między nimi nie rzucała się tak bardzo w oczy.

Jedną z rzeczy, które uwielbiam w tej książce jest relacja Sal z jej tatą, który tak przy okazji jest jeszcze większym fanem Kultiego. To mężczyzna, który lubi sobie podramatyzować jak nastoletnia fanka, ale przede wszystkim jest świetnym ojcem, z poczuciem humoru, który zrobi wszystko dla swoich dzieci, szczególnie dla Sal, z którą ma wyjątkową nic porozumienia i którą wspiera zawsze, ale to zawsze. Wszystko, na czym mu zależy to jej szczęście i widać to było w każdym jego czynie bądź słowie.

"— Ruszaj się. Chcę zacząć, zanim skończę czterdzieści lat — krzyknął Marc, machając do mnie z boiska. (...)

— To jakoś w przyszłym tygodniu."

Kulti to zdecydowanie powiew świeżości wśród love-story o tematyce sportowej. Właściwie lepszymi romansami, z jakimi miałam ostatnio do czynienia są te od wydawnictwa Niezwykłego, więc mam nadzieję, że jeszcze dużo nas czeka książek tego gatunku. To historia o ciężkiej pracy, pasji, zmianach w życiu i niepoddawaniu się. Przyjaźni, rodzinie i w końcu, wytrwałej miłości. Nie najlepsza książka, z jaką miałam do czynienia, ale podobała mi się i z czystym sercem mogę ją Wam polecić. To świetna, lekka lektura z dozą humoru, niesamowitymi postaciami zarówno pierwszo, jak i drugoplanowymi i interesującą fabułą. Jestem nawet w stanie wybaczyć autorce to, w jakich okolicznościach wspomniała o Polsce!

"To ty powiedziałaś mi, że kłócimy się z ludźmi, których kochamy najbardziej, pamiętasz? My robimy to cały czas!"

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Niezwykłemu.

Read more »

Wieża Świtu | Sarah J. Maas

sierpnia 20, 2018

Wieża Świtu | Sarah J. Maas

Tym czego brakowało w piątym tomie serii Szklany Tron, była obecność Chaola, jednego z drugoplanowych bohaterów poprzednich części. Nie odczułam tego jakoś bardzo, bo nigdy za nim nie przepadałam. Wieża Świtu opowiada jego losy u boku Nesryn Faliq i pewnej nowej postaci, rozgrywające się w czasie równoległym do wydarzeń opisanych w Imperium. Jest to dodatek do serii, który chciałam przeczytać z czystej ciekawości. Był interesujący i nie brakowało w nim akcji oraz emocji, ale nie podobał mi się tak bardzo jak pozostałe części. Jednocześnie dowiedziałam się z niego kilku znaczących faktów, o których nie było mowy w Imperium.

Jak dowiadujemy się w czwartym tomie, kiedy to ostatni raz jest o nim mowa, Chaol Westfall, najlepszy przyjaciel Doriana, wyrusza z Adarlanu na południe, w poszukiwaniu uzdrowicielki, która uleczy jego sparaliżowane ciało, uszkodzone podczas walki w szklanym zamku. Tam poznaje uzdrowicielkę, Yrene, z którą nawiązuje więź. Jednocześnie były Kapitan Gwardii chce przekonać Kagana zasiadającego na tronie Antiki, by przyłączył się do wojny.

Narracja skupia się głównie na Chaolu, wspomnianej Yrene oraz Nesryn, trójce głównych bohaterów. Poza tym pojawia się jeszcze całe mnóstwo nieznanych nam postaci. Autorka tworzy zupełnie nowe królestwo oraz zasady nimi rządzące. Choć akcja w niej jest nieco spokojniejsza niż zwykle, przypomina mi trochę Szklany Tron lub Koronę w mroku. Duża część książki skupia się na wątkach romantycznych i wszystko zaczyna pędzić dopiero pod koniec. Nie sądzę, żeby ta nowelka była niezbędna, ale zaskakująco autorce udało się stworzyć książkę, która wciąga, mimo iż opowiada o losach bohaterach pobocznych. Oczywiście pojawiały się takie chwile, które miałam ochotę ominąć, jednak w ostatecznym rozrachunku sprawiła, że przynajmniej polubiłam Chaola. Jednakże, nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że to najlepsza książka w dorobku Maas.

To, co jednak najbardziej mi się podobało, to że książka na bieżąco śledziła losy Aelin i jej dworu, i choć znałam wszystkie fakty, to i tak wyczekiwałam ich z niecierpliwością, by móc zobaczyć, jak inni ludzie postrzegają jej działania. Dodatkówo (!) epilog opowiedziany jest z perspektywy samej Aelin i jest ciągiem dalszym wydarzeń ostatniego tomu. Nie muszę chyba dodawać, że był on bardzo pożądany. Jednocześnie odświeżył wszystkie emocje i zostawił mnie z kolejnymi spekulacjami. Tak więc nie polecam sięgać po Wieżę przed zaznajomieniem się z całą serią, gdyż zawiera ważne informacje i spojlery!

"Może ty i ja będziemy musieli nauczyć się żyć - jeśli przeżyjemy tę wojnę."

Za egzemplarze dziękuję wydawnictwu Uroboros. 

Read more »

Imperium burz | | Sarah J. Maas

sierpnia 17, 2018

Imperium burz | | Sarah J. Maas

Aelin wraz ze swoim dworem udaje się do domu, do Terrasenu, by odzyskać swój tron. Jednak nic nie wydaje się iść zgodnie z planem, gdyż ludzie wysokiej rangi nie uznają jej prawa do tronu. Królowa rusza więc w podróż po całym kontynencie, aby zdobyć sojuszników. Jednocześnie przygotowuje się do zbliżającej się wielkimi krokami walki z Erawanem i wypełnienia starożytnej przepowiedni. Niespodziewanie wróg uderza z innej strony, a rozwiązanie zagadki okazuje się bardziej przerażające niż możnaby przypuszczać...

"Przygotowała plan dla każdego z nich z wyjątkiem siebie samej."

Muszę przyznać, że bałam się, zaczynając czytać tę książkę. Przede wszystkim dlatego, że liczne recenzje, z jakimi miałam do czynienia zapowiadały złamane serce. Oczywiście tak też się stało. Ostatnie rozdziały zmiażdżyły mnie emocjonalnie. Sarah J. Maas po raz kolejny udowodniła, że jej wyobraźnia jest nieskończona i zaserwowała czytelnikom palpitacje serca, zawały, dynamiczne, niesamowicie opisane sceny akcji, nie tylko na lądzie, ale również na morzu. Ta książka była, mówiąc krótko, epicka. Miała wszystko, co sprawia, że ​​wstrzymujesz oddech, płaczesz, śmiejesz się i umierasz wewnętrznie. Podczas lektury byłam rozdarta i pragnęłam tylko żyć w niej na zawsze. Nie sądziłam, że tak bardzo zakocham się w tej części. Wciąż uważam, że poprzedni tom, Królowa Cieni, najbardziej mi się podobał, ale nic nie może się równać z niesamowitym zakończeniem Imperium burz.

W tej części zakochałam się w Aelin. Jeśli wcześniej ją lubiłam, bo była niezwykle charyzmatyczną, silną, zdecydowaną i sarkastyczną postacią, tak teraz podziwiam ją bardziej niż wcześniej. Jest niezależna, inteligentna, zła i inspirująca. Uwielbiam to, jak autorka rozwinęła wątek miłosny, dlatego muszę teraz oczywiście wspomnieć o jej towarzyszu, Rowanie. O ile początkowo byłam do niego nastawiona sceptycznie, nauczyłam się go kochać go przez Królową Cieni i ucieszyłam się, widząc go tak bardzo wspierającego Aelin. Imperium burz otwiera przed nimi nową ścieżkę, stawia ich związek na nowy poziom. Jedyne czego chcę dla nich po wydarzeniach tej części, to szczęśliwego zakończenia. Zasługują na to, by być razem z dala od tych wszystkich konfliktów i wojny.

Nie wolno zapomnieć o pozostałych bohaterach. Narracja skupia się również na Manon i jej Trzynastce. Dowiadujemy się nowych rzeczy na jej temat i wiedźma ponownie spotyka się z Królową Terrasenu. Do tego również Elide ma sporą część książki poświęconą sobie oraz Lorcanowi, do którego się zbliża. Możemy zobaczyć przyjaźń Lysandry, Aediona, Manon i Doriana, ale również swoje pięć minut, a nawet więcej mają Gavriel i Fenrys. Postaci przechodzą metamorfozy przez wydarzenia, jakie mają miejsca, a także dzięki ludziom, jakich spotykają. Następują drastyczne zmiany stron, zaskakujące nawiązania i pojawienie się nowych postaci, jeszcze z czasów zabójczyni Cealeny Sardothien. Zakładam, że ważna jest znajomość nowelek Zabójczyni, których nie miałam jeszcze w rękach, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało w czytaniu.

Jeśli chodzi o fabułę, tak jak powiedziałam, była po prostu epicka i fenomenalna. Odniosłam wrażenie, że pojawiło się kilka wątków wspólnych z Dworem Mgieł i Furii, który tak przy okazji uwielbiam. Ta książka jest pełna bitw, walk, zwrotów akcji i magii. To istna kolejka górska. Zakończenie wyciska łzy, zostawia z otwartymi ustami, złamanym sercem, zaskoczeniem, smutkiem, ale też determinacją i iskierką nadziei. Może nie jest idealna, pierwsze rozdziały toczyły się dość wolno, ale wszystko, co działo się później całkowicie mi to zrekompensowało. Jestem ciekawa, dokąd zmierza seria i nie mogę się doczekać premiery ostatniego tomu! 

"Królowa Płomieni i Cienia, Dziedziczka ognia, Władczyni Dzikiego Ognia, Ogniste Serce... Stawała się uosobieniem każdego z tych tytułów, stawała się tym, o czym szeptali zagraniczni ambasadorzy, którzy składali raport o dziecku królewskiej krwi w Terrasenie, niepanującym nad swą rosnącą mocą. Stawała się obietnicą szeptaną w ciemnościach."

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Uroboros.

Read more »

Niebezpieczna znajomość, niebezpieczna miłość | Jane Harvey Berrick

sierpnia 13, 2018

Niebezpieczna znajomość, niebezpieczna miłość | Jane Harvey Berrick

Kiedy dziewczyna z dobrego domu, Lisanne Maclaine po raz pierwszy spotyka Daniela Coltona, wyrabia sobie o nim nieprzychylną opinię. Zostaje ostrzeżona, że to niegrzeczny chłopak i lepiej się do niego nie zbliżać. Wydaje się być zimny, arogancki i zdystansowany. Jego dom za sprawą jego brata stanowi niekończoncą się imprezę pełną narkotyków. Jednak pomiędzy tą dwójką nawiązuje się nic zrozumienia, gdy zostają wytypowani do projektu na studia. Ku jego niezadowoleniu, Lisanne jako jedyna dostrzega sekret, jaki zmusza Daniela do izolowania się od ludzi. Uświadamia sobie, jak wiele musi on skrywać bólu i bezsilności. W ten sposób nawiązuje się pomiędzy nimi przyjaźń szczera, skomplikowana, ale wierna. Tylko czy ktoś tak delikatny jak ona, zdoła wytrwać u boku wybuchowego chłopaka, którego kłopoty szukają same, nawet gdy stara się trzymać od nich z daleka?

"Pozwolisz swym łzom spłynąć na mnie i wtedy dotknę cię, powoli odsuwając ból."

Niebezpieczna znajomość, niebezpieczna miłość z pozoru może się wydawać zwyczajną książką o grzecznej dziewczynie i niegrzecznym chłopcu, który się dla niej zmienia, ale tak się składa, że w tej historii nie ma nic zwykłego. Jest nieprzewidywalna, głęboka oraz pełna bólu, samotności i miłości. Pokazuje tę piękną, ale też brzydką stronę życia. Autorka wykorzystała dobrze nam znane schematy i ukazała je w zupełnie nowym świetle, pozwalając dostrzec problemy, od których na ogół trzymamy się z daleka. Im bardziej się w nią zagłębiamy, tym więcej sekretów poznajemy i uświadamiamy sobie, jak ciężkie i pełne uprzedzeń życie może prowadzić jedna osoba.

Jak już wiecie, Lisanne jest typową grzeczną dziewczyną, nieśmiałą studentką dwóch kierunków: muzyki, która jest jej pasją oraz ekonomii, na co naciskali jej nadopiekuńczy rodzice. W nowym mieście dziewczyna rozpoczyna pracę jako wokalistka w barze. Jest ambitna, wrażliwa i współczująca, ale mam kilka zastrzeżeń, co do jej osobowości. Chwilami bardzo mnie irytowała. Po pierwsze, na początku książki łatwo i zgrabnie oceniała ludzi, których zupełnie nie znała, a po drugie wiemy, że ma dziewiętnaście lat, a mimo to chwilami zachowuje się strasznie dziecinnie. Zadaje naiwne pytania, co chwilę się rumieni albo wstydzi, a były nawet chwile, kiedy przypominała zbuntowaną nastolatkę. Jednak jej dobre serce przewyższa nad wadami, cieszę się, że potrafiła zobaczyć lepszą stronę Daniela, bo zdecydowanie zasługiwał na kogoś dobrego w swoim mrocznym życiu. On sam z kolei jest dość wybuchowy i groźnie odbierany przez otoczenie. Ma nieciekawą opinię, którą przejął po starszym bracie i musi radzić sobie z uprzedzeniami. Jak się okazuje ma też delikatniejszą stronę zarezerwowaną dla ważnych osób, których ma niewiele, ale co najważniejsze niskie mniemanie o sobie. Ciągle towarzyszy mu strach i niepewność, a mnóstwo rzeczy wciąż przypomina mu o tym, co stracił.

Relacja obojga bohaterów pozytywnie mnie zaskoczyła. To, jak o siebie walczyli mimo wszystko i wszystkich, nie poddawali i troszczyli. Do tego pojawia się paleta postaci drugoplanowych, które sporadycznie przewijają się w tle, ale uzupełniają fabułę. Rodzice Lis czy jej ekstrawagancka przyjaciółka, Kirsty, Zef, brat Daniela, który wypadł dość antypatycznie i kilka osób ze studiów.

Mimo wszystko to naprawdę cudowna, zabawna i poruszająca książka o miłości, przyjaźni, rodzinie i jej problemach, stracie, stereotypach i uzależnieniu, z niewielkim wątkiem muzycznym. Prócz tego, że zawiera w sobie wiele emocji, jest napisana lekkim językiem, dzięki któremu wciągnęłam się już od pierwszych stron, co jest nie lada wyzwaniem dla osoby takiej jak ja, która nie przepada za narracją trzecioosobową. Tutaj mi ona zupełnie nie przeszkadzała, szczerze, nawet jej nie zauważałam. Prawie się z nią nie rozstawałam, dopóki nie dotarłam do końca i ani przez chwilę nie poczułam, że chciałabym ją odłożyć. A uwierzcie, nie jest to cienki tomik. Po prostu pokochałam sposób, w jaki pisarka przedstawiła historię Daniela i Lisanne oraz ich uczucia i to, jak sobie radzili z wszelkimi przeciwnościami losu. Jeśli lubicie zaskakujące romanse, które budzą wiele uczuć i myśli, to jest jest to jedna z takich pozycji i jestem ogromnie szczęśliwa, że mogłam ją poznać. Możecie być pewni, że jest warta Waszego czasu i nie pożałujecie ani minuty z nią spędzonej.

"...musisz przejść milę w czyichś butach nim możesz go oceniać..."

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Niezwykłemu.

Read more »

Dearest Clementine | Lex Martin

sierpnia 08, 2018

Dearest Clementine | Lex Martin

Clementine jest autorką książki, która niespodziewanie staje się bestsellerem, dzięki prawdzie w niej zawartej. Dziewczyna opisała w niej cały swój ból, gniew i samotność po zdradzie chłopaka i braku oparcia w rodzicach. Teraz szuka inspiracji do nowej powieści i przypadkiem poznaje Gavina, który jest opiekunem akademika i dziennikarzem w gazecie studenckiej. Chłopak stawia sobie za cel zbliżenie się do niej. Niespodziewanie jednak ginie studentka, a w między czasie na uniwersytet powraca wykładowca, który przed laty napadł Clementine.

"Są takie chwile w życiu, kiedy masz wrażenie, że jakieś siły nacisnęły pauzę i możesz przed sobą zobaczyć swoją przyszłość jak nieskończoną drogę ciągnącą się aż po horyzont."

Do sięgnięcia po Dearest Clementine zachęciła mnie piękna okładka i intrygujący opis, a kiedy skończyłam książkę i przeczytałam podziękowania, nie mogłam uwierzyć, że to dopiero debiut tej autorki. Została napisana tak dobrze i przemyślanie, była niezwykle wciągająca, emocjonująca i dogłębna, że gdy dotarłam na ostatnią stronę, miałam ochotę zacząć czytać od nowa. Choć na początku miałam problemy ze skupieniem i bałam się, iż mi się nie spodoba, książkę odłożyłam na półkę z poczuciem, że zajmie ogromne miejsce w moim sercu, bo jest dla mnie wyjątkowa ze względu na poruszone w niej motywy.

Ja i tytułowa Clementine mamy ze sobą trochę wspólnego, więc czułam z nią silną więź; jej myśli i uczucia chwilami były jak moje własne i myślę, że dzięki temu odnalazłam w tej książce część siebie. Choć nie doznałam w życiu takich dramatów jak ona, była mi bliska ze względu na podobne plany, marzenia i podejście do życia. Mimo wszystkich nieporozumień i tragedii, które ją dotknęły, pozostawała silna na swój sposób i zdecydowana, twardo stąpała po ziemi, przy czym nie irytowała przesadnym uparciem. Nie dawała sobie w kaszę dmuchać i nie była naiwna, co bardzo mi się podobało. Psychika tej bohaterki została mocno zgłębiona i wyraźnie zarysowana, co powinno spodobać się bardziej wymagającym czytelnikom. Gavina z kolei dopisuję do listy moich mężów książkowych. Co prawda nie przebija dotychczasowych, którzy się tam pojawili, ale zasługuje by tam trafić. Ma w sobie nieodparty urok i nie potrafiłam się na niego długo gniewać. Był słodki, wyrozumiały i pewny siebie, ale nie w arogancki sposób. Biła od niego pozytywna energia i mimo wszelkich wątpliwości, jakie autorka próbowała we mnie wzbudzić, czułam, że chłopak jest bezpieczną przystanią.

Ta książka jest, moim zdaniem, niezwykła pod wieloma względami. Motyw pisarski (który uwielbiam), a także wydarzenia mające miejsce w przeszłości Clementine są rozbudowane i stale obecne w fabule, nie są tylko wspominkami o celach informacyjnych. Mamy też do czynienia z całą feerią postaci drugoplanowych, które pojawiają się od początku do końca i nie ma takiego charakteru, który zostałby porzucony w którymś momencie i zapomniany. Każdy z nich jest ważny w historii i dostaje swoje rozwiązanie, a razem tworzą spójną całość. Jestem pewna, że zapałacie do nich sympatią tak wielką jak ja. Podsumowując Dearest Clementine to warte przeczytania new adult z wątkiem kryminalnym w tle. Jestem pewna, że sięgając po nią, nie pożałujecie! 

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Kobiecemu.

Read more »

Kocham tylko tak | Kate Sterritt

sierpnia 07, 2018

Kocham tylko tak | Kate Sterritt

Emerson nie miała łatwego życia. Siłę dawała jej sztuka i Mereki, który był był jej jedynym przyjacielem, obrońcą i w końcu pierwszą miłością. Łączyła ich więź, której nic nie było w stanie zerwać. Aż do pewnego dnia, gdy wydarzyło się coś, co na zawsze zmieniło życie Emerson Hart.

Kilka lat później, jako dorosła kobieta, porzuca dziecięce marzenia i mierzy się z szarą rzeczywistością. Dopóki nie poznaje Josha, który jest nią zauroczony od pierwszego spotkania. Mężczyzna prowadzi terapię sztuką i może pomóc jej na nowo odnaleźć pragnienie stania się artystką, a i być może uleczyć jej serce. Nie wie tylko, że w jej życiu wciąż jest ktoś jeszcze.

Cy zraniona dziewczyna pozwoli odejść swojej pierwszej miłości, by zrobić miejsce na nową?

"Są ludzie, którzy przez chwilę lub przez całe życie starają się podciąć ci skrzydła, podczas gdy inni pomagają ci w nauce latania. "

Kocham tylko tak jest trudną książką, poruszającą ważne problemy i bardzo smutną. Wywołuje uczucie bezradności, przygnębia aż do łez, ale wciąż mimo to daje nadzieję. Opowiadanie jako takie pozostawiło  mnie zasmuconą, ale w dobry sposób. Nie sądziłam, że moje złamane serce będzie mogło zostać naprawione. To moja pierwsza książka tej autorki, ale wiem, że zapewne nie ostatnia, choć mam co do niej mieszane uczucia. Podczas czytania czułam tak wiele emocji, wzruszyłam się wiele razy nim w ogóle dotarłam do setnej strony, ale miałam problem z całkowitym wciągnięciem się. Były chwile, kiedy się po prostu nudziłam wynużeniami bohaterki. Z drugiej strony, opowiedziana historia pokazuje nam, jak głęboko miłość może połączyć dwie dusze. Miłość, którą czytelnik czuje głęboko w swoich kościach.

Książka skupia się na Emerson i śledzi dwie części jej życia: przeszłość i teraźniejszość, ujawniając, co ból może zrobić z osobą. Naprawdę trudno jest coś napisać bez zdradzania niespodzianek w fabule. Mereki to pierwsza dobra dusza w życiu młodej Em. Ich niewinność, czułość i nieśmiertelna przyjaźń stopiły moje serce. Emerson poznajemy jako silną bohaterką, która wie, jak się bronić, ale co ważniejsze, jest obrońcą. Bez względu na to, że nie była chroniona przez tych, których powinna, jej spojrzenie na życie okazało się dość ambitne dla tak młodej dziewczyny. Ki był jej światełkiem w tunelu, zachęcał do sztuki, pragnął lepszego życia dla nich obojga i tak stał się dla niej wszystkim. Ona z kolei uwielbiała ziemię, na której stąpał. Odniosłam wrażenie, że postać chłopaka była nieco wyidealizowana, ale idealnie wpasowała się w lata dorastania.

Gdy Josh pojawia się w życiu Emerson, wprowadza dziesięciokrotne zamieszanie. Nie potrafię wyrazić słowami, w jak ogromny sposób zapałałam do niego sympatią i podziwem. Mam na myśli jego bezinteresowne współczucie, które jest nieporównywalne, jego sztukę, umiejętność czytania Emerson. Od początku widać, że zwróciła mu w głowie i szczerze mu współczułam, bo dziewczyna, którą sobie wybrał, nie potrafiła otworzyć przed nim swojego serca tak jakby tego chciał. Ona sama przechodzi ogromną przemianę na przestrzeni historii.

To emocjonująca książka o sztuce, życiu, stracie, kłamstwach, złamanym sercu, w ogóle o psychice człowieka i wreszcie o miłości. Dobrze napisana, obecne są żywe sceny opisowe i realistyczne dialogi oraz sporo wewnętrznych przemyśleń głównej bohaterki. Mereki jest postacią, która w naturalny sposób zdobywa serce czytelnika, a Josh dosłownie oczarowuje serce i umysł. Jeśli oczekujecie trójkąta miłosnego, to muszę uprzedzić, że w książce nie do końca wszystko jest takim, jak się zapowiada. Zostaniecie zaskoczeni. Polecam przeczytać, jeśli szukacie książki, która ciężko osiądzie na waszym sercu.

"Zdaję sobie sprawę z tego, że poszłabym za nim dokądkolwiek, bo sprawia, że czuję się bezpieczna, a to nie zdarzyło mi się już od bardzo dawna."

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Kobiecemu.

Read more »

Tylko Twój | VI Keeland

sierpnia 04, 2018

Tylko Twój | VI Keeland

Sydney dwa miesiące przed wymarzonym miesiącem miodowym rozstaje się ze swoim narzeczonym po latach związku. Postanawia jednak nie rezygnować z wyjazdu i zaprasza najlepszą przyjaciółkę. Ta zachęca ją by wdała się w letni romans i zapomniała o przeszłości. Gdy Syd poznaje Jacka, jest  oczarowana nim i jego zielonymi oczami, więc postanawia pójść za radą przyjaciółki. Tylko czy będzie w stanie się z nim rozstać, gdy wakacje dobiegną końca? Czy Jack i Sydney tak po prostu rozejdą się w swoje strony, czy coś z powrotem ich do siebie przyciągnie?

Mocno mnie do siebie przytulił. Poczułam, że wie, że być może trzyma mnie w ramionach ostatni raz. 

Ten, kto jest tu ze mną już od jakiegoś czasu, to wie, że jestem fanką Vi Keeland, a jej książki zawsze kryją w sobie głębię. Tylko twój jest niewymagającym romansem, pochodzącym nawet pod erotyk, bez zbędnych dramatów i intryg. To lekka nowelka, mająca zaledwie dwieście pięćdziesiąt stron, którą czyta się przyjemnie i świetnie sprawdza się, gdy macie ochotę odpocząć od ciężkich lektur. Co za tym idzie, postaci są mniej wyraziste niż zwykle w książkach tej autorki, a humor subtelniejszy, akcja rozgrywa się dużo szybciej. Szczególnie polecam ją Wam w tym letnim okresie, bo klimat w książce jest zdecydowanie wakacyjny. Duża ilość dialogów i krótkie opisy sprawiają, że książkę pochłania się na raz.

Po raz kolejny autorka stworzyła postacie, które, mimo wszystko, bardzo polubiłam. Główna bohaterka, Sydney to kobieta prowadząca dość zwyczajne życie. Pracuje w hotelu, zajmuje się śpiewem, pod wpływem, którego ludziom opadają szczęki i niestety ma za sobą przykry, nieudany związek. Nie wyróżnia się niczym konkretnym na tle innych postaci, ale jak już wspominałam, to lekka książka i nie porusza zbyt wielu motywów. Jack to z kolei facet zagadka. Bogaty, opiekuńczy, inteligentny, zabawny i przede wszystkim władczy, miliarder z popędami samca alfy. Wcale mi to nie przeszkadzało! Był całkiem słodki w tej swojej zaborczości. Wydaje się być ideałem, ale jeden fakt kazał mi od niego uciekać, jednak nie chcę nic Wam zdradzać. Jak się okazało, miał też swoją wrażliwszą stronę i nieciekawy konflikt rodzinny. Do tego odniosłam wrażenie, że nie mówi wszystkiego na swój temat, skrywa jakąś tajemnicę, którą Vi Keeland odkryje przed nami dopiero w drugiej części.

Tylko twój przypomina mi charakterem książki Whitney G. czy Laurelin Paige, więc jeśli lubicie ich twórczość, to będziecie zachwycone. To nietypowa historia o odkrywaniu, czym jest miłość, przyjaźni, więziach rodzinnych lub ich braku, pełna słońca, gorących scen, morskich fal i charakterystycznego dla Vi humoru, który przemyciła w postaci cudownej Sienny. Pokochacie tę szaloną, bezpośrednią dziewczynę tak jak ja i pozazdrościcie Sydney takiej przyjaciółki. Być może zakochacie się w szczerym Jacku, a może po prostu w historii, która ich połączyła i niespodziewanie zmieniła ich życie. Ta książka nie podobała mi się tak bardzo jak pozostałe pozycje autorki, ale i tak z niecierpliwością czekam na kontynuację i zachęcam do sięgnięcia, jeśli będziecie szukać czegoś idealnego na latnie wieczory. Muszę przyznać, że beznadziejnie zakochałam się w okładce!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Kobiecemu.

Read more »